De zeven heiligenlevens of 'Vitae', gecombineerd met de over hem verschenen mirakelverzamelingen of 'Miracolora', liggen aan de basis van het overleveringsbeeld van Sint-Hubertus.

De Prima Vita (eerste vita) werd in 743 geschreven door een monnik die waarschijnlijk betrokken was bij de overbrenging van het stoffelijk overschot van Sint-Hubertus uit de crypte naar het hoofdaltaar van de kapittelkerk van Sint-Pieter in Luik. Het levert alleen een vrij algemene beschrijving van de verdiensten en deugden van Sint-Hubertus. Het zegt ons niets over zijn jeugdjaren of begin van zijn episcopaat.

De Secunda Vita (tweede vita) geschreven in 825 door Jonas van Orleans naar aanleiding van de overbrenging van het lichaam van Sint-Hubertus van Luik naar Andagium, het latere Saint-Hubert-en-Ardenne, is hiermee grotendeels gelijklopend.

We moeten wachten tot het Tertia Vita (derde vita), geschreven tussen 1143 en 1147 door de Luikse Kathedraalmeester Nikolaus, om twee nieuwigheden te noteren: zijn adellijke Merovingische afkomst en zijn pelgrimstocht naar Rome met een ontmoeting met de paus die, na een visioen over het overlijden van bisschop Lambertus, Hubertus benoemt tot zijn opvolger.

Naast voornoemde heiligenlevens verschenen nadien ook talrijke herwerkingen over het rijke levensverhaal van de Heilige Hubertus.

Een mooi voorbeeld hiervan is het Levensverhaal van Sint- Hubertus, geschreven door Franciscus Van Voshem, lid van de Witheren van de Parkabdij te Leuven, tegelijk pastoor van de 'Koninglyke Vryhyt Fure'.